Ring to nowy zespół na naszej scenie aczkolwiek znany już ze składanki „Muzyka ulicy muzyka dla mas vol. 2” gdzie zaprezentowali się w utworze „Moja nienawiść”. Według mnie tamten debiut był średnio udany za sprawą dziwnej maniery wokalisty. Na tym cd śpiewa już nowy wokalista i jest dużo lepiej.

Muzyka, jaką proponuje nam Ring jest bardzo surowa. Mało tu melodii i wspólnie śpiewanych refrenów za to dużo agresji, siły i wkurwienia. Płytki fajnie się słucha i na pewno warto ją mieć ale ogólne dobre wrażenie psują trochę piosenki w stylu „Love is dead” czy „I’ll fuck with you”, które wg. mnie (szczególnie ta druga) sa nieporozumieniem i w ogóle nie pasują do całości.

Najlepsze momenty plyty to „Ring”, „Kajdany rządu”, znana już „Moja nienawiść” i ultra agresywny „Polish hooligans” – jak dla mnie najlepszy utwór na tym albumie.

Co do minusów to myslę też, że zespół powinien sobie dać spokój z językiem angielskim chociaż przyznaje, że „Crucified” w oryginalnej wersji językowej wyszedł im zajebiście! Nareszcie utwór ten zagrano z odpowiednim dla niego ciężarem i mocą. Wykonanie Analogs pozostało daleko w tyle.

Co do oprawy graficznej to jest ona jak przeważnie w Olifancie na wysokim poziomie. Okładka zajebiście mi się podoba a i książeczka też niczego sobie.

Czy Ring będący dla wielu nadzieją na scenie Oi! stanie się w przyszłości jej siłą? Tego nie wiem, ale debiut na pewno udany!

7,5/10 włodek

Jeszcze niedawno o tym zespole nie wiedziałem nic oprócz tego, że pochodzą z Finlandii. Ta informacja od razu skłoniła mnie do myślenia, że „Work & Fight” to będzie album w stylu produkcji Mistreat. Chyba właśnie dlatego na początku byłem lekko zawiedziony tym co usłyszałem. Spodziewałem się samych, od razu wpadających w ucho, melodyjnych kawałków, a tu choć melodyjnie czasem jest, to stylu Mistreat raczej nic nie przypomina. Odłożyłem ta płytę na półkę i skusiłem się na nią znowu po naprawdę długim czasie. Teraz nie rozumiem jak mogłem nie docenić tego krążka wcześniej. Tak go polubiłem, że jeździł ze mną do pracy codziennie przez jakieś trzy miesiące. Mamy tu mieszankę stylów. Prym wiedzie Oi! ale viking rock jest równie ważny, a czasem trafia się jakiś inny smaczek jak harmonijka w „Tyomiehen kesa” czy przywodzący na myśl psychobilly bas w „Sven dufva”. Utwory nie zlewają się w całość i zdecydowanie nie jest to gra na jednym patencie. Różnorodność ale zarazem klimatyczna spójność to największe atuty tego albumu. Docenia się go jeszcze bardziej kiedy na końcu dodanej książeczki przeczytamy skład zespołu. Tworzą go tylko dwie osoby a mózgiem jest Arska, obsługujący gitarę, wokal, bas i harmonijkę. „Work & Fight” składa się z 10 utworów opowiadających o klasie robotniczej, miłości do kraju i kulturze skinheads. Co warte uwagi to, że panowie podkreślają, że nie są ani nazistami ani nie mają nic wspólnego z lewą stroną mocy, takie oświadczenie znajdziemy w paru świetnych utworach np.: „Finnish Skinheads”, „Perseilijat”czy „Work & Fight”. Oprócz wspomnianych kawałków zarąbiste są jeszcze „White & Blue”, „Kuolleet Satilaat”, „Sotahullut” czy „1918”. Mocną stroną albumu są również teksty. Fakt, że nie są jakieś skomplikowane, ale na pewno też nie prostackie. Oczywiście mówię o tekstach angielskich bo tych fińskich niestety w większości nie rozumiem. Tu mała próbka która szczególnie zapadła mi w pamięci: „Some think you’re left-winged, some think you’re right-winged. But you’re something else, you’re true o yourself”. Nie prostacko lecz prosto, zwięźle i w samo sedno. Do albumu dodano ekstra bonus w postaci wspaniałej epki „Boys from the north”. Numer tytułowy jest dobry, ale to „Love your country” i „Kustaa Aadolf” są absolutnymi hitami. W tym drugim numerze zajebiście mi się podoba jak chodzi bas i chyba to jego lubię najbardziej z całego cd ale „Love your country” wiele mu nie ustępuje i też go uwielbiam. Ostatni miałem sporo problemów i to właśnie ten numer podnosił mnie na duchu. Wydanie może nie powalające ale niezłe. Środek wkładki w barwach fińskiej flagi, teksty, zdjęcie muzyków i fajna okładka. Jednak dużym minusem jest wg mnie brak tłumaczeń tekstów. Już nie mówię, że na polski ale na angielski. To zdecydowanie ułatwiłoby odbiór tej płyty. Cóż, nie jest to Oi! jakiego słuchacie codziennie, ale niech was to nie zraża. To naprawdę świetna płyta, znam ją już na pamięć. Polecam!

9/10 Włodek

The Flatcaps pierwszy raz widziałem ładnych parę lat temu. Był to chyba jeden z ich pierwszych koncertów, grali wtedy m. in. z Blisterhead i Analogs w warszawskim Punkcie. Zaprezentowali się naprawdę dobrze i szczerze mówiąc wywarli na mnie i moich znajomych spore wrażenie. Z ich występu biła wręcz ogromna dawka siły i energii, która potem niestety została gdzieś zaprzepaszczona na ich nie najlepszej demówce. Tamten koncert zapamiętałem też dlatego, że pod sceną było dosyć ostro, dzielił i rządził tam pewien koleżka o dosyć pokaźnych gabarytach. Koleżką tym był Tomas, który jak się później okazało niczym Sid Vicious ;)) przeszedł drogę od fana do członka kapeli i dziś jest wokalistą stołecznego zespołu. Zapewne parę osób spodziewało się, że album Flatcapsów będzie przypominał ich „sławne” demo – nic bardziej mylnego. Utwory są mocniejsze, bardziej dopracowane, po prostu słychać, że kapela się rozwinęła i chłopaki zwyczajnie lepiej grają. Z najstarszego repertuaru ostały się tylko „Punkt G” i kultowa już „Narkomańska kurwa”. Czego jak czego ale tego drugiego kawałka nie mogło zabraknąć. Jest nagrany zdecydowanie lepiej i śmiało się broni wśród nowszych, nieco dojrzalszych kompozycji. Z jednej strony to bardzo dobrze, że zespół postawił na rozwój i odstawił na bok starsze, nie najwyższych lotów utwory, ale z drugiej strony chciałoby się usłyszeć nagrane porządnie „Oi! Pogo” czy też „Anarchistkę” 🙂 Może kiedyś, choćby jako bonus na kolejnym wydawnictwie. „Tu i teraz” zawiera 10 pieśni i instrumentalne intro. Nie ma tu jakiegoś mizernego kawałka, natomiast na tle całości wybijają się „Nie oddamy tego kraju”, „Zwiastun nienawiści”, „Tu i teraz” oraz „Moje miasto”. Oczywiście numer o warszawskiej Legii też wyszedł świetnie. Zresztą już to chyba kiedyś pisałem, że punk rockowe melodie i teksty o piłkarskim klubie to idealne połączenie, to się po prostu zawsze sprawdza. „Parada” to też udany wałek choć przyznaję, że początkowo drażniło mnie nagranie wokalu jak przez megafon w refrenie. Jedyną piosenką, która bardziej mi nie leży jest „Król Artur”. Pod względem graficznym „Tu i teraz” prezentuje się bardzo dobrze. Fajnie zrobiona książeczka gdzie każdy tekst ilustruje małe zdjęcie, do tego kilka fotek muzyków, stare i nowe zdjęcia stolicy, tradycyjne pozdrowienia i podziękowania a wszystko to w stonowanych, bardziej lub mniej brązowych kolorach. Podsumowując jest to równa, dobrze nagrana płyta z mocnym brzmieniem Oi! Music, udany debiut i album wart polecenia.

8/10 Włodek