The Flatcaps pierwszy raz widziałem ładnych parę lat temu. Był to chyba jeden z ich pierwszych koncertów, grali wtedy m. in. z Blisterhead i Analogs w warszawskim Punkcie. Zaprezentowali się naprawdę dobrze i szczerze mówiąc wywarli na mnie i moich znajomych spore wrażenie. Z ich występu biła wręcz ogromna dawka siły i energii, która potem niestety została gdzieś zaprzepaszczona na ich nie najlepszej demówce. Tamten koncert zapamiętałem też dlatego, że pod sceną było dosyć ostro, dzielił i rządził tam pewien koleżka o dosyć pokaźnych gabarytach. Koleżką tym był Tomas, który jak się później okazało niczym Sid Vicious ;)) przeszedł drogę od fana do członka kapeli i dziś jest wokalistą stołecznego zespołu. Zapewne parę osób spodziewało się, że album Flatcapsów będzie przypominał ich „sławne” demo – nic bardziej mylnego. Utwory są mocniejsze, bardziej dopracowane, po prostu słychać, że kapela się rozwinęła i chłopaki zwyczajnie lepiej grają. Z najstarszego repertuaru ostały się tylko „Punkt G” i kultowa już „Narkomańska kurwa”. Czego jak czego ale tego drugiego kawałka nie mogło zabraknąć. Jest nagrany zdecydowanie lepiej i śmiało się broni wśród nowszych, nieco dojrzalszych kompozycji. Z jednej strony to bardzo dobrze, że zespół postawił na rozwój i odstawił na bok starsze, nie najwyższych lotów utwory, ale z drugiej strony chciałoby się usłyszeć nagrane porządnie „Oi! Pogo” czy też „Anarchistkę” 🙂 Może kiedyś, choćby jako bonus na kolejnym wydawnictwie. „Tu i teraz” zawiera 10 pieśni i instrumentalne intro. Nie ma tu jakiegoś mizernego kawałka, natomiast na tle całości wybijają się „Nie oddamy tego kraju”, „Zwiastun nienawiści”, „Tu i teraz” oraz „Moje miasto”. Oczywiście numer o warszawskiej Legii też wyszedł świetnie. Zresztą już to chyba kiedyś pisałem, że punk rockowe melodie i teksty o piłkarskim klubie to idealne połączenie, to się po prostu zawsze sprawdza. „Parada” to też udany wałek choć przyznaję, że początkowo drażniło mnie nagranie wokalu jak przez megafon w refrenie. Jedyną piosenką, która bardziej mi nie leży jest „Król Artur”. Pod względem graficznym „Tu i teraz” prezentuje się bardzo dobrze. Fajnie zrobiona książeczka gdzie każdy tekst ilustruje małe zdjęcie, do tego kilka fotek muzyków, stare i nowe zdjęcia stolicy, tradycyjne pozdrowienia i podziękowania a wszystko to w stonowanych, bardziej lub mniej brązowych kolorach. Podsumowując jest to równa, dobrze nagrana płyta z mocnym brzmieniem Oi! Music, udany debiut i album wart polecenia.
8/10 Włodek